اشعار

نقل زَمَخشَری ست كه روزی ابولهب            یك سنگریـزه جـانب احمد روانه كرد

ریگی، به طول و عرض نخود، در كَفَش گرفت            از روی كین، نبی خـدا را نشانه كرد

هر زمان سختی هر مرحله بی‌حد می‌شد           فـاطـمـه مـادر دلـسـوز محـمـد مـی‌شـد

گـاه با تیغ زبان یک تـنه حـیـدر بود و           گاه در خواندن خطبه خود احمد می‌شد

داده ست نام فاطمه، داور به زهرا            داده لـقب صـدیـقۀ اطهـر به زهـرا

جنّت همان توصیف اجمالى زهراست            جنّت به کوثر وصف شد کوثر به زهرا

ای مقـام تو فـراتـر ز هـمه بـاورها            مـادر اهل یـقـیـن، سایـۀ بـالا سـرها

همه مدیـون تو هـسـتـند الهی مـادر            سایه ات کم نشود از سر این نوکرها

سیـنه‌ها مانـده پُـر از نالۀ نـشنـیده هنوز            مانده خورشید ز غم رویْ خراشیده هنوز

اشک خونین همه را می‌چکد از دیده هنوز            بـدن خـتـم رسـل دفـن نگـردیـده هنـوز

خانه‌ای که شُده خاکِ سه امامش جبریل            خانه‌ای که نرسد بر سرِ بامش جبریل

خانه‌ای که به سویش بود قیامش جبریل            خانه‌ای که به درش بود سلامش جبریل

دید دشمن فاطمه جان علی است            بلکه با جانش نگهبان علی است

گـفت باید جان حـیـدر را گرفت            از عـلی دخت پـیـمبـر را گرفت

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻭﺍﻧﺪﯼ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﺕ ﺟﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ            ﺁﻧـﻘـﺪﺭ ﻫﻢ ﺳﺨـﻨـﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗـﺮﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﺑﺮﺩﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻋﻈﻢ ﺑﻮﺩﻩ ست            ﻓﻀﻪ ﺑﺎ ﮔـﻔـﺘﻦ ﯾﺎ ﻓـﺎﻃـﻤﻪ ﺑـﺎﺭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ

عرش زیر پای او مثل حصیر افتاده است            رونق عشق است در دستانش از بس ساده است

نُه فلک در گردش است از گردش دستاس او            اینكه دستش بر سر دنیاست فوق العاده است

خصم دون تا راه بر صدیقۀ اطهر گرفت           انتـقـام بـدر را از فـاتـح خـیـبـر گـرفت

آنقدر گویم کـه ضرب دست آن بیدادگر           جان حیدر را میان کوچه از حیدر گرفت

لالـه‌هـا پـژمـرد؛ بـلـبـل را دگر آوا نبود           هیچ کس در باغ، مثـل باغـبان تنها نبود

یک مدیـنه دشمن و یک خانۀ بی‌فـاطمه           بانوی آن خانه کس جز زینب کبری نبود

اجر و پـاداش رسالت، شعلـۀ آذر نبود            این همه آزار، حق دخـت پیغمبر نبود

چهرۀ انسیة الحورا و ضرب دست دیو            فاطمـه آخر مگـر محبوبۀ داور نبود؟

چون که شد موسی مقیم طور عشق            در پـی اجـرای امـر نــور عـشـق

امـر امت را بـه هـارون وا نـهـاد            در مـقــام رهـبــری او را نــهــاد

از آنچه در دو جهان هست بیشتر دارد            فـقط خدا ست که از کار او خـبر دارد

یکی برای علی ماند و آن یکی همه بود            اگر چه لشکـر دشمن چهـل نفـر دارد

چه افـتخار بزرگی، گـدای فـاطـمه‌ایم            هـمیشه ملـتـمسـیـن دعـای فـاطـمـه‌ایم

چه خوب شد که غلام وفای فاطمه‌ایم            مـقـلّـدان ره فــضّـه‌هـای فــاطـمــه‌ایـم

ظهور عصمت پروردگار زهرا بود            جمال حق عـلی، آییـنه دار زهرا بود

اگر تـجـلّی اسم هـوالکـریـم علیـست            قسم به شاه نجف سفره دار زهرا بود

شیطان به بیت حیِّ تعالی چه می‌کند؟            آتـش به گـرد خـانـۀ مـولا چه می‌کند؟

از بـاغ خُـلـد دود چرا می شود بـلـنـد؟            بر روی حور، سیلی اعدا چه می‌کند؟

یاری ز که جوید؟ دلِ من، یار ندارد            یک مَحرم و یک رازنگهدار ندارد!

با دیدن سوزِ دلِ من در چمن و باغ            با داغ دل لالـه، کـسـی کـار نـدارد

از میِ بغض امیر المؤمنین ساغر زدند           با جسارت تـازیـانه بر تن کـوثـر زدند

شاهـدم قـول من آذاهـا فـقـد آذانی است           آن جنایت پیشگان سیلی به پیغـمبر زند

نشسته‌ام که به دست آورم نگـاهت را            به آسـمـان بـزنـم تـا غـبـار راهـت را

ز رو سیاهی من شب به شـرم می‌افتد            سپـیـد کن شب تاریک رو سیـاهت را